"Aasaiyil Ore Kaditham"

ஆசையில் ஓர் கடிதம்!

அன்புள்ள மாமா

இன்று நான் கீழ்க்கண்ட ஆங்கிலக் கட்டுரைஐ நியூ யார்க் டைம்ஸ் செய்தித்தாளில் படித்தேன். Bob Simpson அவர்களின் தயக்கம் உங்களுடைய எண்ணப் பிரதிபலிப்பு போல் உணர்ந்தேன். 

அவருக்கு 94 வயது. அவருடைய மனைவியும் 90ஐத் தாண்டி விட்டார்கள். 
அவர்கள் வசிக்கும் ஊர் கைரோ, இல்லினாய், நீங்கள் வசித்தது மானாமதுரை, தமிழ்நாடு.
அந்த ஊரில் மிஸ்ஸிஸிப்பி ஆறு, மானாமதுரையில் வைகை ஆற்றுப்படுகை.
மிஸ்ஸிஸிப்பியில் வெள்ளம்,  மானாமதுரை ஆற்றில் வறட்சி("இல்லப்பா, இப்பல்லாம் நல்லா தண்ணி ஒடறதப்பா").

ஒரு காலத்தில் 15000 பேர் வசித்த கைரோ, இல்லினாயில் இப்போது 3,000 பேர் மட்டுமே.  ஊரில் தற்சமயம் ஒரே ஒரு மருத்துவர்.
வெள்ளம் பெருக்கெடுத்தோடுகிறது. எல்லோரும் ஊரைவிட்டுப் போக ஆயத்தமாகிவிட்டனர.( மானாமதுரையில் இது தலைகீழ்).

இருப்பினும் Bob ற்கு ஊரைவிட்டுச்செல்ல மனம் இல்லை.  அவரது மனைவி நீண்டநாளாக ஊரைவிட்டுப் போக விரும்பினாலும்,அவர்களுடைய பெண் அருகிலேயே வசிப்பதால், அவர்களுக்கு மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை.

இந்த முதியவர்கள் உங்களைப்போலவே இன்னமும் தங்கள் காரியங்களைத் தாங்களே பார்த்துக்கொள்கிறார்கள். இவரும் அந்த ஊராட்சி நிர்வாகங்களுக்கு அவ்வப்பொழுது ஆலோசகராக இருந்துவருகிறார்.  இவர் அந்த ஊர் தீ அணைப்பு பணியில் 54 வருடங்களாக பணி செய்து வருகிறாராம்!  இதற்கு முன் பல முறை வெள்ளம் காரணமாக பல பேர் ஊரைவிட்டுச் சென்றாலும் இவர் இது வரை அந்த ஊரை விட்டுச்செல்வதைத் தவிர்த்தார் ("நாளைக்குப் போறேன்" என்று சொல்லி இருப்பார் எனத் தோன்றுகிறது).

இந்த முறை தவிர்க்கமுடியவில்லை போலும்.  அவர்கள் 63 வருடங்களாக வசித்து வந்த வீடுதனை விடுத்துச் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம் வந்துவிட்டது!

மானாமதுரையும், கைரோ, இல்லினாயும் சிறிய ஊர்கள்.  Bob போல் Ram உம் இந்த சின்ன ஊரை விடுத்துச் செல்வதைத் தவிர்க்கப்பார்த்தார். அவருக்கு ஆற்றில் வெள்ளம்.  இவருக்கு ஆத்தில் (அன்பு) வெள்ளம்.  அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்கும் தாழ்?  அவர் தீ அணைப்பு இலாகா, இவர் கல்வி இலாகா; அவருடைய பெண் அதே ஊரில்.  இவருடைய பெரும்பாலான குழந்தைகள் அமெரிக்காவில். இருவருக்கும் ஊரில் எல்லோரிடமிருந்தும் மரியாதை.  நண்பர்கள்.  ஊரை விடுத்து வருவதில் உள்ள சிரமம் புரிகிறது. 

என்னதான் "மானமதுரை முன்போல் இல்லப்பா, எங்க பாத்தாலும் கட்டடங்கள்,புழுதி, கால் வைக்க இடம் இல்ல, தெருவுக்கு தெரு டாக்டர்,மதுக்கடைகள், போக்குவரத்து நெரிசல், அரசியல்வாதிகளின் ஆதிக்கம், லஞ்சம், ஊழல், விலைவாசி ஏற்றம், இனிமே அந்த ஊரில் இருக்க முடியாதப்பா" என்று சொன்னாலும் உள்ளூர "லஷ்மீ, ஊருக்குப் போயிட்டா தேவலைன்னு தோண்றது" என்று சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை.

என்னைப்போல் நாடோடி வாழ்க்கை வாழ்பவர்களுக்கு எந்த ஒரு ஊருடனும் ஐக்கியப்படுத்திக்கொள்ள வாய்ப்பின்றி போய்விட்டது. இது நல்லதா இல்லயா தெரியவில்லை.

கீழ்க்கண்ட கட்டுரையைப் படித்து அசைபோடுங்கள்.

அன்புடன்
குமார் சின்னம்பி

"Ivar Avarillai"

இவர் அவரில்லை!

சனிக்கிழமை. அமெரிக்காவில்  இருந்தால் புல் வெட்ட வேண்டும்.  வீடு சுத்தம் செய்ய வேண்டும். வாஹனஊர்தியை பராமரிக்க வேண்டும். மகள் அல்லது மகனை இங்கு அங்கு கூட்டிச்செல்ல வேண்டும்.  துணி துவைக்க வேண்டும்.  மடிக்க வேண்டும்.  பாத்திரம் துலக்க வேண்டும்.  மேடை சுத்தம் செய்ய வேண்டும்.  செடிகளுக்குத் தண்ணீர் விட வேண்டும்.  நல்ல காலம் எங்கள் வீட்டில் நாய், பூனை வளர்க்கவில்லை. அவை இருந்தால் அவற்றை கவனித்துக்கொள்ள வேண்டும்.இவை போன்று இளையராஜா பாடலில் http://www.youtube.com/watch?v=K_ftUBqeZR0 வருவது போல் ஒன்று மாற்றி ஒன்று வேலை இருந்துகொண்டே இருக்கும்.

இப்போது நான் அமெரிக்காவில் இல்லை. மத்திய ஐரோப்பாவில் பாகம் போடப்பட்ட செக்கோஸ்லோவேக்கியாவின் ஒரு பகுதியான ஸ்லோவேகியாவின் தலைநகரத்தில் வாசம். வெள்ளிக்கிழமை வேலையிலிருந்து என்னுடைய இருப்பிடத்திற்கு வந்தால் ஓய்வு தான்.  தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் இந்த ஊர் பாஷையில் ஏதேனும் தொல்லைகாட்சிகள் - நம்ம ஊர் முடிவில்லாத தொடர்கள் (Mega serials)- போல் வந்துகொண்டிருக்கும்.  எனக்கு அதைப் பார்ப்பதில் நாட்டம் இல்லை.  ஆகவே, மறுநாள் என்ன செய்வது, எங்கு போவது என்று யோசிக்க ஆரம்பிப்பேன்.  ஓரளவுக்கு இந்த ஊரைப்பற்றிய உல்லாசப்பயண விஷயங்கள் அடங்கிய புத்தகத்தைப் புரட்டிப் பார்ப்பேன். பிறகு எங்கு செல்வது என்று முடிவு எடுத்துவிட்டால்- என் உயிர்த் தோழன் - கணிணியின் உதவியால் வலைப்பின்னலில் ஆர்வமாய் சிக்கிக்கொள்வேன். எந்த ஊர்தியைப்பிடித்து நான் தேர்ந்தெடுத்த இடத்துக்குச்செல்வது என குறித்துக்கொள்வேன். இப்படித்தான் ஆறு வாரங்களுக்கு முன்பு ஒரு சனிக்கிழமை "Devin Castle" என்ற இடத்திற்குப் போக ஆயத்தமானேன்.

குளிர் காலம் முடியும் தருணம்.  என் வீட்டு ஜன்னல் வழியாக பார்த்தபோது குளு குளு என்று மிதமான வெப்பத்துடன் இருந்தது ஊர்.  முதுகில் ஒரு பையை மாட்டிக்கொண்டு மெலியதான ஒரு "sweater" உடன் கிளம்பினேன்.முதலில் ஒரு பேரூந்தைப்பிடித்து இரண்டு நிறுத்தங்களுக்குப் பிறகு இறங்கினேன். அங்கிருந்து மற்றொரு பேரூந்து நிற்கும் (Bus Stops) இடங்களில் ஒரு அறிவிப்புப்பலகையில் அங்கு எந்தெந்த பேரூந்துகள் நிற்கும், எந்தெந்த நேரத்திற்கு வரும் என்பதைத் துல்லியமாக ஒரு கால அட்டவணையில் குறித்து வைத்திருப்பார்கள். இது மிகவும் சௌகரியமாக இருக்கும்.  மேலும், குறித்த நேரத்தில் பேரூந்துகளும் வந்து நிற்கும்.  நமக்கு காலம் விரயமாகாது.

சென்னையில் ஒரு நாளைப்போல் பல்லவனுக்காக கால் கடுக்க நின்றிருக்கிறேன். வராது.  வந்தால் நிற்காது.  நின்றாலும் தள்ளித்தான் நிற்கும். ஒடிப்பிடித்து ஏற முயன்று முடியாமல் போய் கெட்ட வார்த்தையில் ஓட்டுனரயும், நடத்துனரையும் மனதிற்குள் திட்டித்தீர்த்த நாட்கள் அதிகம்.

ஆங்!  எங்கோ சஞ்சரித்துவிட்டேன்!  நான் இறங்கிய இடத்தில் இருந்த அறிவிப்புப்பலகையில் நோட்டம் விட்டேன். 29ம் எண் எத்தனை மணிக்கு வரும் என்று பார்த்தால் எனக்கு ஒரு ஏமாற்றம் காத்திருந்தது!  அன்று சனிக்கிழமை ஆனதால்  29ம் எண் வராதாம்.  ஆஹா! என்னடா பண்ணுவது என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தேன்.  என் ஏமாற்றத்தை ஒளிக்காமல் என் முகம் வெளிச்சம் போட்டுக்காட்டிக்கொண்டிருந்தது போலும்.  அருகே ஒரு முதியவர் - சவரம் பண்ணிக்கொள்ளாத முகம்.  ஒரு ஜோல்னா பை.  கையில் ஒரு தடி. இடுப்பில் பொருந்தாத ஒரு pant., cap,shoes, jacket.  உடலில் தளர்ச்சி தெரிந்தாலும் முகத்தில் ஒரு அபரிமிதமான curiocity. என் ஏமாற்றத்தை அறிந்தவர் போல் என்னைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தார். யாரேனும் வெள்ளை நிறத்தவரைப் பார்த்தால் அவரிடம் மட மட வென்று ஆங்கிலத்தில் பேசிவிடும் பழக்கத்தில் இருந்து இன்னும் நான் விடுபடவில்லை.  ஆகவே அவரிடம் சென்று இன்று 29 வராது போல் இருக்கிறது.  வேறு எப்படி Devin Castle ற்கு செல்ல முடியும் என்று கேட்டேன்.  அவரிடமிருந்து எனக்கு புன்சிரிப்பு தான் பதிலாக வந்தது.  சுதாரித்துக்கொண்டு, அவரிடம் நிறுத்தி நிதானமாக "டெவின்" "டெவின்" என்று சொல்லி விரல்களை மடித்துக்கொண்டு மேலும் கீழும் ஆட்டினேன்.  அவர் அதைப் புரிந்து கொண்டு விட்டார்.  என்னை அந்த அட்டவணை அருகில் அழைத்துச்சென்று 28ம் எண் டெவின் செல்லும் என்று உணர்த்தினார். நானும் பார்த்தேன்.  28 டெவினைத் தாண்டிப் போகிறது. 29 ற்கு அது தான் கடைசி நிறுத்தம். சரி, 28ஐப் பிடித்துப் போகலாம் என்று காத்திருக்க ஆரம்பித்தேன்.  இருப்பினும் 28 நிற்கும் இடத்திலிருந்து வெகு தூரம் நடக்க வேண்டி இருக்குமோ என்ற சம்சயம் இருந்து கொண்டு இருந்தது.

இந்த சமயத்தில், ஒரு  பையை மாட்டிக்கொண்டு, உதட்டுச்சாயமும், கருப்புக்கண்ணாடியுமாய் ஒருஅழகான மாது வந்து நின்றாள். நானும் அந்தப் பெரியவரும் ஏதோ பேச முயற்சித்து ஒருவருக்கு ஒருவர் சம்பாஷிக்கமுடியாமல் நிற்பதை உணர்ந்துகொண்டாள்.  அவளாகவே என்னிடம் வந்து ஏதேனும் உதவி தேவையா (May I help You) என்று ஆங்கிலத்தில் விளித்தாள். என் சந்தேகத்தைக் கேட்டேன்.  அவள் 28 போகும் என்று ஊர்ஜிதப்படுத்தினாள்.  ஏதோ ஒரு எண் ஊர்தி வந்தது. என்னிடம் புன்னகையுடன் "ஓகே" என்று சொல்லிவிட்டு அச்சமயத்தில் வந்த ஊர்தியில் ஏறிச் சென்றாள். மறுபடியும் அந்த இடத்தில் நானும் அந்த முதியவரும் மட்டும். அவர் முகத்தில் ஒரு திருப்தி.  என் சந்தேகங்களை  அந்தப் பெண் தீர்த்துவிட்டாள் என்பதில் அவருக்கு மகிழ்ச்சி.

இவ்வாறாக நானும் அந்த முதியவரும் ஒருவரைப்பார்த்து ஒருவர் புன்சிரிப்பாலேயே பேசிக்கொண்டிருக்கையில் துள்ளலாக ஒரு சின்னப்பெண் (செந்தூரப்பூவே வயதிருக்கும்) கையில் "Nike Shoes" , காலில் "Roller Skates", தோளில் ஒரு பை சகிதமாக அங்கு வந்தாள்.  மட மட வென்று அந்த Skates ஐக் கழட்டினாள். கையில் இருந்த "Nike" ஐ காலில் மாட்டினாள். Skates ஐ பையில் போட்டாள். அட்டவணையை நோட்டம் விட்டாள். அவள் வேகத்திற்கு ஊர்தி எதுவும் வரவில்லை போலும்.  உடனே எதிர்த்த சாரிக்குச் சென்று "Tram"ல் செல்லச் சென்றுவிட்டாள்.

இந்த நிகழ்வுகள்  யாவற்றையும் அந்த முதியவர் ஒன்று விடாமல் கண் குத்திப் பாம்பு போல் கூர்மையாக கவனித்ததுக்கொண்டிருந்தார்.  அவர் மனதில் ஓடியிருக்கும்:  என்னத்துக்காக இதக் கயட்டி, அத மாட்டி, தோள்ல தூக்கிண்டு, இங்கயும், அங்கயும் ஓடி, ஒரு நிதானம் இல்லாம .. என்ன கொழந்தைகளோ.. ஆனா அவர் மொகத்தைப் பார்த்தால் அப்படி ஒரு "negative" ஆ யோசிச்சாமாதிரி தெரியலை.  அந்தப் பெண் துரிதமா இத்தனையும் செய்ததைப்பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டாமாதிரி இருந்தது. தன்னோட இள வயதுல தான் கால் பந்து விளையாடினதும்,  நீச்சல் அடிச்சதும், சைக்கிள் விட்டதும் நினைவுக்கு வந்திருக்கும். 

இந்தச் சமயத்துல அவரோட 'cell Phone' ரீங்காரம் இட ஆரம்பிச்சது.  பதட்டப்படாம, மெதுவா அவரோட பையில் இருந்து பத்திரப்படுத்திவைக்கப்பட்ட ஒரு "phone" ஐ எடுத்து அளவாப் பேசிட்டு அதை சுத்தப்படுத்திவிட்டு மறுபடியும் தன்னோட பையில் பெருமையாக பத்திரப்படுத்திவைத்துக்கொண்டார்.  அவருடைய குழந்தைகள் கொடுத்திருப்பார்களோ என்னவோ.  "தானாக அங்க இங்க போறார், வரார்.. எஙகேயானும் இருட்டுல வழி தெரியாம தொலைஞ்சு  போய்ட்டார்னா நம்பளை கூப்பிடலாமே" ன்னு கொடுத்திருப்பார்களோ என்னவோ.

இப்போ 28 வந்து விட்டது.  அவர் ஏறப்போனார்.  நானும் அவரைத் தொடர்கிறேனான்னு பார்த்தார்.  நானும் அந்த ஊர்தியில் ஏறி விட்டதில் அவருக்கு சந்தோஷம்.  இருவரும் 3 இருக்கை இருக்கும் இடத்தில் நடுவில் ஒரு இடத்தை விட்டு உட்கார்ந்தோம்.  அவர் முகத்தில் நான் டெவின் பார்க்கப்போவதில் மகிழ்ச்சி. 

அடுத்த நிறுத்தத்தில் வீடு வசதி இல்லாத (Homeless) ஒரு வயோதிகர் கையில் கிழிந்தும் நைந்தும் போன ஒரு இழுத்துச்செல்லும் பெட்டி, காகிதங்கள், ஒரு குடுவை சகிதமாய் ஏறி சாவகாசமாய் எங்கள் நடுவில் இருந்த இருக்கையில் வந்து அமர்ந்தார்.  அவர் உடைகளும், அவரும் தண்ணீரைப்பார்த்து பல  யுகங்கள் ஆகியிருக்கும் எனத் தோன்றியது. துர்நாற்றம் தாங்க முடியவில்லை.  அவரிடம் எனக்கு அருவருப்பு வரவில்லை.  பரிதாபம் தான் வந்தது.  அந்தப் புன்சிரிப்பு முதியவர் இந்த வயோதிகர் கேட்ட கேள்விகளுக்கு மிகவும் மரியாதையுடன் பதில் சொல்லி வந்தார்.  ஆனால் அடுத்த நிறுத்தத்தில் அங்கிருந்து எழுந்து சென்று வேறு இருக்கையில் அமர்ந்து விட்டார்.  அங்கிருந்து நான் என்ன செய்யப்போகிறேன் என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.  நான் அங்கேயே ஒரு மாதிரி சமாளித்துக்கொண்டுவிட்டேன்.

ஊர்திக்குள்ளே "டெவின்" என்று அறிவிப்பு வந்தது. பையைத்தூக்கிக்கொண்டு அந்த முதியவருக்கு சிரிப்பாலேயே ஒரு வணக்கம் சொல்லி விடை பெற்றேன். ஒரு 5 நிமிடம் நடந்திருப்பேன்.  நான் வந்த ஊர்தி என்னைத்தான்றிச் சென்றது.  என் முன்னே அடுத்த நிறுத்தத்தில் இறங்கி எனக்காக அந்த முதியவர் நின்று கொண்டிருந்தார்! நடு வீதியில் அவர் நின்றுகொண்டு என்னைப் பார்த்தவிதம்,' என்னப்பா, தப்பா எறங்கிட்டியே'ன்னு கேட்பதுபோல் இருந்தது.  நாங்கள் நின்ற இடத்தில் ஒரு புராதனமான 'Church'. மேலும் , கீழும் சிலைகள்.  அந்த churchஐ ஒட்டி ஒரு குறுகலான தெரு.  அந்தத் தெருவை நோக்கி தன்னுடைய ஊன்றுகோலால் அங்கு தான் தன் வீடு என்பதைக் காண்பித்தார்.  எனக்கு அவரை விட்டுப் பிரிய மனம் இல்லை. நான் அவருடைய நிழல் படத்தை எடுத்துக்கொள்ள அனுமதி கேட்டேன்.  அவர் மிக்க ஆர்வத்துடன் அதற்கு ஒப்பினார். அந்த church  முன்பு அவரை நிற்கவைத்து இரண்டு புகைப்படங்கள் எடுத்தேன்.  அதன்பிறகு இருவரும் பிரிய மனமின்றிப் பிரிந்தோம்.

 ஸ்நேகம்.  அமைதி. புன்னகை. உதவும் மனப்பான்மை. இந்த வயதிலும் சகலத்தையும் தெரிந்துகொள்ளவேண்டும் எனும் உந்துதல், ஆர்வம். 

அந்த முதியவரின் புகைப்படத்தை இந்த அஞ்சலுடன் இணைத்துள்ளேன்.

இவர் அவரில்லை.

ஆனால், எனக்குள் ஏனோ வெகுநாட்கள் பழகிய மனிதருடன் இருந்த உணர்வு.

அன்புடன்
குமார் சின்னம்பி