May 26, 2010. என்னோட அன்னை சகோதர, சகோதரிகள் எல்லோருக்கும் ரொம்ப முக்கியமான நாள். எங்க அப்பாவின் 100-வது பிறந்த நாள்!
எங்க அப்பா, 'சின்னம்பி' ன்னு அவரை எடுத்து வளத்தவா (அவரோட அம்மா அலமேலு அவர் பொறந்த 7ஆம் நாள் இரவைனடி சேர்ந்துவிட்டார்களாம்) அவரை அம்மா இல்லாத கொழந்தை என்று பாசத்துடன் கூப்பிடுவார்களாம். அத்தைகளிடமும், மாமிகளிடமும், சித்தப்பா, சித்திகளிடமும் மாறி மாறி வளர்ந்தாராம். தாத்தா அந்தக் கால வழக்கப்படி பெரியவர்களின் யோசனையில், பிறந்த குழந்தைஐப் பார்த்துக்கொள்ள, மறுமணம் புரிந்து கொண்டார். அவர்களுக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தவுடன் சின்னம்பியைப் பார்த்துக்கொள்ள அத்தைகளும், மாமிகளும், முன்வந்தனர். அம்மா இல்லாமல் வேறு யார் வளர்ப்பில் வளர்ந்தாலும் ஏகத்திற்கு நல்லபடியாக நடந்துகொண்டால் தான் அடுத்த வேளை உணவும், உடுப்பும், இருக்க இடமும் கிடைக்கும் என்பதை சின்ன வயதிலேயே சின்னம்பி உணர்ந்து விட்டார் போலும். அதனால் தான் தெரிந்தவர், தெரியாதவர், அறிந்தவர், அறியாதவர், சின்னவர், பெரியவர், ஏழை, பணக்காரர் என்று வித்தியாசம் பாராட்டாமல் எல்லோரிடமும் அன்பும், பாசமும், மரியாதையும் காட்டி, நட்போடு நடந்து கொள்வார். கறிகாய் அங்காடியில் வாழை இலை விற்பவர் முதல், சிற்றுண்டி உண்ணும் இடத்தில் இருக்கும் யாவரையுமே ஒரு பாசத்துடன் "ராஜா" ன்னு தான் விளிப்பார். "Post Master" ங்கற பந்தா ஏதும் இல்லாமல் ஒரு Berkeley சிகரெட் ஒன்றை பத்தவைத்துக்கொண்டு, குத்துக்கால் போட்டு இலைக்கடை மேடையில் உட்கார்ந்துகொண்டு, வெள்ளை வெளேர் என வேட்டியும், சட்டையும் அணிந்து வெகு லாகவமாக தன் துணியின் மேல் நறுக்குகின்ற இலையின் கறை படாமல் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அப்துல் காதரிடம் "Bai, பையன் இந்த வருஷம் SSLC முடிக்கறான்னு சொன்னியே, அவனையும் இந்தத் தொழில்லயே விடாம மேல படிக்கவை Bai. கல்லூரி விண்ணப்பங்கள் எல்லாம் நான் பூர்த்தி செஞ்சு தரேன். நாளை நாளன்னிக்கு அவனை வீட்டுப்பக்கம் அனுப்பி வை" ன்னு ஒரு ஈடுபாட்டோட எந்த வித பிரதி உபகாரமும் எதிர் பார்க்காமல் அப்துல் காதருக்கு சமூகத்துல ஒரு அங்கீகாரத்தை ஏற்படுத்த ப்ரயத்தனப்பட்டார்.
அவரோட 100வது பிறந்த நாள் May 26, 2010 அன்று அவர் நினைவாக என்னுடைய எழுத்து ஆர்வத்துக்கு முதல் முதாலாக என்னுடைய அறிமுகக் கட்டுரையை எழுதி பிள்ளையார் சுழி போட்டேன். 'குமார் சின்னம்பி' ங்கற புனை பெயருடன், என் உடன் பிறப்புகளுடன் பகிர்ந்துகொண்டேன். ஒரு வருடம் முடியப்போகிறது. அந்த அறிமுகக் கட்டுரையை (கீழ் நோக்கிப் போகவும்) இப்போது உங்களுக்கும் அனுப்பியுள்ளேன்.
அன்புடன்
குமார் சின்னம்பி
எங்க அப்பா, 'சின்னம்பி' ன்னு அவரை எடுத்து வளத்தவா (அவரோட அம்மா அலமேலு அவர் பொறந்த 7ஆம் நாள் இரவைனடி சேர்ந்துவிட்டார்களாம்) அவரை அம்மா இல்லாத கொழந்தை என்று பாசத்துடன் கூப்பிடுவார்களாம். அத்தைகளிடமும், மாமிகளிடமும், சித்தப்பா, சித்திகளிடமும் மாறி மாறி வளர்ந்தாராம். தாத்தா அந்தக் கால வழக்கப்படி பெரியவர்களின் யோசனையில், பிறந்த குழந்தைஐப் பார்த்துக்கொள்ள, மறுமணம் புரிந்து கொண்டார். அவர்களுக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தவுடன் சின்னம்பியைப் பார்த்துக்கொள்ள அத்தைகளும், மாமிகளும், முன்வந்தனர். அம்மா இல்லாமல் வேறு யார் வளர்ப்பில் வளர்ந்தாலும் ஏகத்திற்கு நல்லபடியாக நடந்துகொண்டால் தான் அடுத்த வேளை உணவும், உடுப்பும், இருக்க இடமும் கிடைக்கும் என்பதை சின்ன வயதிலேயே சின்னம்பி உணர்ந்து விட்டார் போலும். அதனால் தான் தெரிந்தவர், தெரியாதவர், அறிந்தவர், அறியாதவர், சின்னவர், பெரியவர், ஏழை, பணக்காரர் என்று வித்தியாசம் பாராட்டாமல் எல்லோரிடமும் அன்பும், பாசமும், மரியாதையும் காட்டி, நட்போடு நடந்து கொள்வார். கறிகாய் அங்காடியில் வாழை இலை விற்பவர் முதல், சிற்றுண்டி உண்ணும் இடத்தில் இருக்கும் யாவரையுமே ஒரு பாசத்துடன் "ராஜா" ன்னு தான் விளிப்பார். "Post Master" ங்கற பந்தா ஏதும் இல்லாமல் ஒரு Berkeley சிகரெட் ஒன்றை பத்தவைத்துக்கொண்டு, குத்துக்கால் போட்டு இலைக்கடை மேடையில் உட்கார்ந்துகொண்டு, வெள்ளை வெளேர் என வேட்டியும், சட்டையும் அணிந்து வெகு லாகவமாக தன் துணியின் மேல் நறுக்குகின்ற இலையின் கறை படாமல் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அப்துல் காதரிடம் "Bai, பையன் இந்த வருஷம் SSLC முடிக்கறான்னு சொன்னியே, அவனையும் இந்தத் தொழில்லயே விடாம மேல படிக்கவை Bai. கல்லூரி விண்ணப்பங்கள் எல்லாம் நான் பூர்த்தி செஞ்சு தரேன். நாளை நாளன்னிக்கு அவனை வீட்டுப்பக்கம் அனுப்பி வை" ன்னு ஒரு ஈடுபாட்டோட எந்த வித பிரதி உபகாரமும் எதிர் பார்க்காமல் அப்துல் காதருக்கு சமூகத்துல ஒரு அங்கீகாரத்தை ஏற்படுத்த ப்ரயத்தனப்பட்டார்.
அவரோட 100வது பிறந்த நாள் May 26, 2010 அன்று அவர் நினைவாக என்னுடைய எழுத்து ஆர்வத்துக்கு முதல் முதாலாக என்னுடைய அறிமுகக் கட்டுரையை எழுதி பிள்ளையார் சுழி போட்டேன். 'குமார் சின்னம்பி' ங்கற புனை பெயருடன், என் உடன் பிறப்புகளுடன் பகிர்ந்துகொண்டேன். ஒரு வருடம் முடியப்போகிறது. அந்த அறிமுகக் கட்டுரையை (கீழ் நோக்கிப் போகவும்) இப்போது உங்களுக்கும் அனுப்பியுள்ளேன்.
அன்புடன்
குமார் சின்னம்பி
Áó¾¦ÅÇ¢ õ亢íŠ:
«È¢Ó¸õ:
¦ÅÌ ¿¡ð¸ÙìÌ Óý 1973 ±ýÚ ¿¢¨É츢§Èý. þÇí¸¨Ä(BA) ÓÊòРŢðΠţðÊø ÍõÁ¡ þÕó¾ §¿Ãõ. §Å¨Ä ¸¢¨¼க்¸¡¾¾¡ø CA «øÄÐ IAS ±ýÚ ±ý¨É ¿¡§É ²Á¡ò¾¢ì¦¸¡ñÊÕó¾ §¿Ãõ. ÒÐì¸Å¢¨¾ §Á¡¸õ §ÅÚ! «ô§À¡Ð ¸£úì¸ñ¼ ¸Å¢¨¾ (¬Á¡õ, þôÀ þýÉ¡ýÈ?) ±Ø¾¢§Éý:
¦À¡ÕÙìÌ ÅÆ¢ þýÈ¢
¦À¡Õû ®ð¼ §Å¨Ä þýÈ¢
¦À¡ýÚõ §¾¡Úõ ¦À¡ÕÓ¸¢È¡ý
¦À¡ÕÇ¡¾¡Ã À𼾡â «Åý
¦À¡ýÉÅý, ÀÄâý ÁýÉÅý
þÐìÌ ¦À¡Æ¢ôҨà §¾¨Å þÕ측ÐýÛ ¿¢¨É츢§Èý. ¬É¡ ¸¨¼º¢ ÅâìÌ ÁðÎõ Å¢Çì¸õ §¾¨Å¡¸ þÕìÌõ.
‘¦À¡ýÉÅý’ - §ÅÈ ´ñÏõ þøÄ. ±ý¨ÉôÀüȢ ¿¢¨ÉôÒ.
‘ÀÄâý ÁýÉÅý’: Bus stop, ¸øæâ Å¡ºÄ¢ø þÕìÌõ ¦À¡ñ¸û ¾¨Ä¨Â §¸¡¾¢Å¢ðÎì¸È¡ Á¡¾¢Ã¢ ±ý¨É ¾¢ÕõÀ¢ô À¡ò¾¾¢ø Åó¾ ¿¢¨ÉôÒ! {ÀòÁƒ¡, þôÀÅ¡Ûõ ¦º¡øÖ - ±ý¨É À¡ì¸ò¾¡¦É ¾Ä¨Â ÍÖ츢ñ¼?}
ºÃ¢! ¦Á¸¡ º£Ã¢Âø Á¡¾¢Ã¢ Å¢ÇõÀ¡Áø Å¢„ÂòÐìÌ Å§Ãý. ÓôÀò¾¢§ÂØ ¬ñθÙìÌô À¢ÈÌ ±ÉìÌ ÁÚÀÊÔõ §Å¨Ä þø¨Ä. ¬¸§Å ¿ñÀ÷¸§Ç, ¯ÈÅ¢É÷¸§Ç Á£ñÎõ ´Õ Ó¨È ±ØÐ §¸¡ø¸¨Ç (¦Á¡×Š,¸£ Àð, ¸½¢½¢) ¨¸Â¢ø (¦¾¡¨¼Â¢ø?) ±ÎòРŢð§¼ý.
þÉ¢ ´Õ Å¢¾¢ ¦ºö§Å¡õ ±É ¾£÷Á¡Éõ Àñ½¢, ¸ØòР;ó¾¢Ãõ ¾Õõ Ũà ±ØòР;ó¾¢Ãò¨¾ ¯À§Â¡¸¢ì¸ ÓÊ× ¦ºöÐû§Çý.
þó¾ ¾¨ÄôÒ¾¡ý ±ýÚ ±ÉìÌ ¿¡§É ŨÃÂÚòÐ즸¡ûÇÅ¢ø¨Ä. ±¨¾ôÀüÈ¢ §ÅñÎÁ¡É¡Öõ ±Ø¾ô§À¡¸¢§Èý. ÜÎÁ¡ÉŨâø †¡ŠÂòÐìÌ ôþ¡Éõ ¦¸¡ÎòÐ ±Ø¾ þÕ츢§Èý. ±ì¸¡Ã½õ ¦¸¡ñÎõ ¡¨ÃÔõ Òñ ÀÎòÐŨ¾ ¾Å¢÷ì¸ ôÃÂò¾Éõ ±ÎòЦ¸¡û§Åý. º¢Ä ºÁÂí¸Ç¢ø ±ý¨ÉÔõ «È¢¢Â¡Áø ¡¨Ã§ÂÛõ Òñ ÀÎò¾¢¢É¡ø ¾Â× ¦ºöÐ ÒâóÐ ¦¸¡ûÙí¸û - No ill will intended!
§ÁÖõ, þó¾ì ¸ðΨøû ¬í¸¢Äõ ¸Äó¾ ¾Á¢Æ¢ø ¾¡ý þÕìÌõ. «É¡ÅŠÂÁ¡¸ ¾Á¢ú ÀÎò¾ ÓÂÄ Á¡ð§¼ý. þ¾¨É ²ý ÓýÜðʧ ¦º¡ø¸¢§Èý.²ý ±ýÈ¡ø ¿¡ý ±ñ½ «¨Ä¸¨Çô ÀÎò¾ Å¢ÕõÀÅ¢ø¨Ä. ¸ðΨøû ¦ÀÕõÀ¡Öõ Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Ç ¿¨¼Â¢ø þÕìÌõ. þÄ츽 ¿¢Â¾¢¸¨Çô À¢ýÀüÈ¡Ð.
«ýÒ¼ý
ÌÁ¡÷ º¢ýÉõÀ¢
May 26, 2010
No comments:
Post a Comment